“Zapadła noc. Sierp księżyca rzuca słabe światło na równinę. Wkrótce zaczynają się zbierać straszliwe potwory nocne: ledwie dostrzegalne oku larwy, fruwające żaby, krokodyle o błyszczących jak węgle oczach, smoki o skrzydłach nietoperza, koty olbrzymy – o długich, miękkich wężowych łapach”.
“Śmierć nie jest niczym innym jak zakończeniem naszych cielesnych cierpień. Po drugiej stronie bytu nie ma żadnych rozkoszy, lecz nie ma i przykrości”.
“Cóż się jednak stało Z owymi innymi światami? Jest to powiada kabała – przywilejem potęgi króla najwyższego, że światy, które nie mogły przybrać kształtu właściwego, poginęły mimo, że nic nie ginie, nawet tchnienie ust jego. Wszystko ma swe miejsce i przeznaczenie, a Bóg wie, co z każdą rzeczą czynić”.
Kiedyś uważałem, że wszystkie najważniejsze publikacje okultystyczne powstawały na zachodzie, dziś wiem, że wcale nie muszę opuszczać naszego podwórka, by zgłębić wiedzę i znacznie rozszerzyć swoje horyzonty. Nie będę tu wymieniał każdego z badaczy czy ogrom publikacji czekających na wasze odkrycie, bo to nie miejsce i czas, a zamiast tego ponownie chciałbym skupić się na Stanisławie Antonim Wotowskim i opowiedzieć wam o jego “Wiedzy tajemnej”, wydanej kilka dni temu w ramach Ars Diavoli – Biblioteki Diabologicznej.
Prezentowana publikacja to w wielkim skrócie kompendium wiedzy znacznie rozszerzające znaną wam książkę pt. “Magia i czary” stanowiąca jednocześnie dowód na obszerność tematu i ogrom pracy autora, włożonej w książkę. Wotowski, który w momencie premiery był nieświadomie u schyłku swojego życia, miał na koncie sporo konkretnych publikacji, które wystarczyłyby większości, jednak on ciągle szedł do przodu, a jego głód badań był nienasycony.
“Wiedza tajemna” odchodzi od teorii magii na rzecz jej historii, najsłynniejszych adeptów mroku na przestrzeni wieków, a także szeregu słynnych procesów, które niegdyś rozpalały opinię publiczną. Znajdziecie tu kwestie czarów w dawnej Polsce, prześladowania czarownic, figurę Twardowskiego, współczesny polski okultyzm, a także różokrzyżowców, czy arcyciekawy temat żydowskiej Kabały. Dodatkowo ruszycie śladem pierwszych magów, zdegenerowanych szlachciców w tajnych lożach, a także szaleńców, którzy marzyli o sztucznym złocie. Myślę, że każdy znajdzie coś dla siebie w ogromie tematów.
Za mało konkretów? Proszę bardzo. Studiując arkana “Wiedzy tajemnej” S. A. Wotowskiego poznacie: postacie historyczne i legendarne (Szymon Mag, Apolloniusz z Tyany, Raymond Lulle, Paracelsus) owiane złą sławą organizacje (templariusze, różokrzyżowcy, kabaliści), zjawiska okultystyczne i praktyki magiczne między innymi mesmeryzm, hipnozę, czy wywoływanie duchów), procesy czarownic (zarówno rozgrywane w Polsce, jak i zagranicą), a także oczywiście magię. Wywoływanie nieboszczyka, ewokacja magiczna, oczarowania magiczne… ogrom wiedzy. Polecam, ale lepiej nie próbujcie na własną rękę.
Co tu dużo pisać. Zachęcam do lektury. Publikacja Wotowskiego jest dokładnie tym, czego szukam w polskim okultyzmie i wiem, że za jakiś czas ponownie wrócę do prezentowanej edycji, stworzonej dla Biblioteki Diabologicznej. Wprawdzie tekst znajdziecie za darmo w internecie, jednak gwarantuję wam, że nie będzie tak bogaty w dodatki jak wersja Ars Diavoli.
Na sam koniec mam dla was kilka słów autora ze wstępu. Przekonajcie się, że zarówno “Wiedza tajemna”, jak i wcześniejsza “Magia i czary” nie są tanią sensacją obliczoną na zysk, a pełnoprawnymi publikacjami, które skrywają wiedzę.
„Jeszcze kilka słów w sprawie własnej. Książka ta jest właściwie powtórzeniem jednej z moich dawniejszych książek, ale całkowicie oczyszczonym z niewłaściwych dodatków i to takich, które sprowadziły na mnie szereg przykrości. Mianowicie, swego czasu, jeden z wydawców nabył mój rękopis i następnie poza moimi plecami, bez porozumienia się ze mną, wydał go pod zmienionym, błazeńskim i jarmarcznym tytułem, jako: „Tajemnice Czarnej i Białej Magii“.
Mało tego, ten wydawca (de mortuis aut bene, aut nihil) dołączył gwoli sensacji jakieś formuły „zaklęć szatańskich“ pochodzące jakoby ode mnie i mnie przypisał doświadczenia, nadesłane mi tylko przez osobę postronną, jako dosyć ciekawe. Miało to ten skutek, że niektórzy poczęli mnie uważać za mocno „zabobonnego i naiwnego“, inni — a złośliwych nie brak, wprost pomawiali o szerzenie idiotycznych przesądów. Dlatego cieszę się szczerze, że moja książka ukazuje się obecnie we właściwej postaci i każdy z niej będzie mógł się przekonać, jakie są moje prawdziwe zapatrywania na magię i ewokacje magiczne. Poza tym, że książka moja nie jest właściwie żadnym traktatem okultystycznym, a raczej szkicem historycznym z tej dziedziny.”
