„A zatem przekroczyłeś próg, przestąpiłeś granicę, spoza której nie ma już powrotu. Nie musiałeś, lecz wybrałeś. A skoro wybrałeś, już musisz poznać. Poznać wszystko. Do końca. Aż do samego jądra tajemnicy…”.
„Bałem się czegoś zgoła innego – tego mianowicie, iż utracę wolę, iż coś zapanuje nad moją jaźnią, zniewoli mój umysł. Kim wówczas będę? Kukłą? Manekinem? Gliną? Gliną, z której NIEZNANE uformuje, ulepi kształt jemu potrzebny?”.
„Przyjrzałem się dokładnie obliczu tego, który wyrwał z głębin NIEZNANEGO coś lub kogoś, co niosło nieszczęście naszemu rodowi i – być może – wisiało groźbą ponad światem.”
„ET VIDI LIBRUM SIGNATUM SIGILLIS SEPTEM-I UJRZAŁEM KSIĘGĘ ZAPIECZĘTOWANĄ SIEDMIOMA PIECZĘCIAMI”.
Fascynacja literaturą okultystyczną prowadzi mnie przez różne, często dziwne odnogi literatury, jednak z każdą kolejną lekturą, utwierdzam się w przekonaniu, że warto podążać tą drogą. Wiara w demony, czarną magię, czy w końcu okultystów bywa często wyszydzana, więc nie jestem tu po to, by kogoś przekonywać na siłę, a zamiast tego chciałbym opowiedzieć wszystkim fanom dzieł nadnaturalnych o książce pt. “Cień władcy Sabatu” autora Andrzeja Juliusza Sarwy.
Pierwszy wniosek? Absolutne zaskoczenie jakością historii. Twórczość autora była mi zupełnie obca mimo kilkuletniego stażu w grozie, przez co podchodziłem do książki zupełnie bez oczekiwań. Wprawdzie przeczytałem opowiadanie Andrzeja w Antologii Diabolicznej (“Pomroka i opar” wyd. Wydawca Arkadiusz Siejda) jednak jedna historia to za mało, żebym nagle miał oczekiwania wobec twórcy. Liczyłem jedynie na dobrą rozrywkę, która ostatecznie okazała się lepsza od założeń.
“Cień władcy Sabatu” to opowieść o rodzinnych sekretach przekazywanych z ojca na syna, odkrywania samego siebie poprzez ścieżkę lewej ręki i w końcu historia pogoni za wiedzą, która może się okazać zgubna. Zagłębiając się do królestwa tytułowego władcy Sabatu, towarzyszyłem Hansowi, ostatniemu z dumnego niemieckiego rodu Von Semberk, który ruszając drogą swoich polskich przodków, podążył krętą drogą wprost do dawnego Sandomierza.
Spotkałem się z porównywaniem Sarwy do Lovecrafta, ale szczerze, nie odlatywałbym aż tak daleko. Lovecraft to Lovecraft, Sarwa to Sarwa, dwa różne oblicza orbitujące wokół nadnaturalności. Naturalnie znajdziemy tu elementy wspólne: młodego dziedzica na tropie prawdy o przodkach, zła czającego się w cieniu narracji, czy nawet odbywanie mistycznych i ezoterycznych podróży w głąb siebie, jednak osobiście uważam, że takie porównanie może być krzywdzące dla książki. Poza tym Lovecraft oparł swoje strachy na wymyślonej mitologii, natomiast Sarwa na motywach chrześcijaństwa.
Opowieść rozgrywa się w 1857 roku, dlatego trzeba przyznać, że autor dość dobrze oddał realia i język epoki, w której umiejscowił swoją książkę. Archaiczny styl narracji nie jest dla każdego, jednak w moim przypadku trafiło dokładnie tam, gdzie trzeba. Czułem się jakbym trafił do XIX-wiecznego Sandomierza, towarzysząc narratorowi podczas poszukiwań prawdy.
“Cień władcy Sabatu” niepokoi, wciąga i emanuje grozą, jednak ostatecznie miara jej sukcesu tkwi gdzieś indziej. Czuć tu ogrom pracy autora, jego autentyczność jako badacza, a także widać odbicie szeregu demonologicznych ksiąg, które zgłębił. Nie chcę, żeby ta recenzja była hurraoptymistyczna, przesadnie słodząca, ale kurczę, ta historia po prostu mnie oczarowała.
Polecam.
Maciek Klimek